Եթե համարենք, որ ճամփորդական նոթագրությունը գրական ժանր է, որն ընթերցողին համակարգված ձևով ներկայացնում է նրան անհայտ կամ քիչ ծանոթ երկրների, կարծիքների, ժողովուրդների մասին, ու նաև, սեփական վերլուծություններով բացահայտումներ անում, ապա Հարություն Արմենյանի գիրքը գեղեցիկ օղակումներով ճախրող մի թռչուն է, որ վերից է իր գույները գցում այդ ամենի վրա ու շարունակում սեփական թռիչքը, թե՛ ժանրի, թե՛ թեմայի մեջ նոր որակների հասնելու համար։

Այս էլեկտրոնային գիրքս ունի ավելի քան 47.000 դիտում, բայց կուզենայի խոսել մի առասպելական անձնավորության մասին, որի նամակի տողը դարձել է գրքի վերնագիրը: Մինչև 1913 թ. Երվանդ Հակոբյանին գրեթե ոչ ոք չէր ճանաչում:

ՀՀ նկարիչների միության «Արա Սարգսյան» ցուցասրահում բացվեց ՀՀ ժողովրդական նկարիչ, ՀՀ գեղարվեստի ակադեմիայի ռեկտոր, պրոֆեսոր ԱՐԱՄ ԻՍԱԲԵԿՅԱՆԻ անհատական ցուցահանդեսը՝ նվիրված ծննդյան 70-ամյակին:

Սեպտեմբերի 21-ին Հայաստանի Նկարիչների միության «Մարտիրոս Սարյան» ցուցասրահում բացվեց գեղանկարիչ Գայանե Խաչատրյանի հոբելյանական ցուցահանդեսը։

Ներսես Խառատյանի արձակ ստեղծագործությունների «Թռիչք ժամանակից դուրս» վերնագրով ընտրանին ինձ գրավեց, հատկապես, գրողի մանկության ու պատանության մասին պատմող այն հատվածով, որ գրքում վերնագրված է՝ «Չքնաղ Մեղրի, քաղցր մանկություն» սրտառուչ խոսքերով։

Ռաֆայել Ջավախյանի ստեղծագործությունների՝ գեղանկարների և քանդակների դիտումը մեկ անգամ ևս առիթ է տալիս մտորելու հանկարծաստեղծ արարման շուրջ, քանի որ, ինչպես գեղանկարիչն է ընդգծում, իր բոլոր գործերը ստեղծել է առանց նախապատրաստման, շատ արագ՝ բացարձակապես վերանալով իրականությունից, ապրումի գերլարվածությամբ, ասես՝ ամեն անգամ հոգեպես պոկվելով իր իսկ մարմնեղեն էությունից։

Տեսե՞լ եք, ինչպես է ափսեի մեջ հոսող մեղրը ծալ-ծալ կուտակվում, դարս-դարսվում իրար վրա, ապա նոր միայն հարթվում` դառնալով ափսեի պարունակությունը, այն՝ ինչի համար մեղուն, գուցե և հարյուր հազարավոր անգամներ թափահարել է իր թևերը, որպեսզի գտնի ավելին, քան ժամանակի մեջ բացվող ու նորից փակվող նեկտարաբույր ծաղկեբաժակն է։

Սեպտեմբերի 5-ին Հայաստանի ժողովրդական նկարիչ Անատոլի Ավետյանը բոլորեց իր յոթանասուն տարին։

Հայրենիքները միայն տարածքով ու քառակուսի կիլոմետրերով չեն չափվում: Չափվում են նաև խորությամբ ու բարձրությամբ:

Հայրենիք չտեսած, մանկություն չապրած, ընտանիքին կարոտ այս արվեստագետի սրտում որքա՜ն սեր կար առ հայրենիք․․․որքա՜ն կարոտ, որքա՜ն դառնություն և, միաժամանակ, որքա՜ն հույս և պայքարելու անսպառ ուժ։